Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Słowo o antykoncepcji „Niebieski Tygodnik”, w którym znalazł się m.in. artykuł Artura Sporniaka „Zagubiona więź”, sprawił, że chciałem zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt „wstrzemięźliwości okresowej” (WO) jako jedynej „uprawnionej” formy unikania poczęcia, o którym mało się wspomina. Otóż w spontanicznym współżyciu seksualnym, głównie ze względu na układ hormonalny kobiety (choć reagują na to także mężczyźni), kobiecie „chce się” współżyć właśnie wtedy, kiedy istnieje największa szansa na zapłodnienie. Po jajeczkowaniu, gdy „można” już współżyć bez ryzyka poczęcia, kobieta często nie ma ochoty na seks do tego stopnia, że czasem wręcz musi się do niego zmuszać. WO właśnie tak niekorzystnie ustawia współżycie małżonków.
Z naszych „gabinetowych” obserwacji wynika, że jest to druga najważniejsza przyczyna oziębłości i niechęci do współżycia u wierzących kobiet (zaraz po lęku przed poczęciem kolejnego dziecka). Z punktu widzenia teologii i antropologii ciągle jakoś nie mogę pogodzić się z wizją małżeństwa, w którym pojedyncze akty są niejako wyłączone z całości życia. I tak para mająca np. siódemkę dzieci poprzez fakt, że zdecyduje się na antykoncepcję, „zamyka się na życie” tylko dlatego, że akty, które miałaby podjąć, są wyłączane z kontekstu bardzo już ofiarnego życia. Jakoś trudno mi się z takim rozumowaniem zgodzić…
Psychoterapeuta zaangażowany w poradnictwo małżeńskie (imię i nazwisko do wiadomości redakcji)
