Budynek jest szeroki, jednopiętrowy, z od dawna nieodnawianą, bezbarwną już właściwie elewacją. Gdyby nie gwar, w tym płacz niemowlaków dochodzący zza otwartych okien, mógłby robić za opuszczony.

Pytanie o historię budynku zadaję na sam początek, bo to najmniej drażliwe z długiej listy drażliwych pytań. – Został wzniesiony przed wojną albo tuż po – mówi pani dyrektor. – Na początku był tu podobno oddział szpitalny. Po wojnie dom dla samotnej matki. A od lat bodaj 50. do dzisiaj dom dziecka.

Jesteśmy dwadzieścia minut jazdy samochodem od centrum, przy Drużynowej w Łodzi. Dyrektor Ewa Seweryńska, która pracuje tu od 1988 r., podejmuje przy stole w ogrodzie. Do rozmowy zaprosiła trzy panie zatrudnione w tutejszym Domu Dziecka dla Małych Dzieci: pracownicę socjalną Halinę Stach, psycholożkę Martę Tomalczyk i terapeutkę Ewę Woldan. Spotykamy się, bo obiecały mi, że opowiedzą...