Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Po roku '89, w dobie transformacji, dowcipy zaczęły rzednąć i wkrótce znikły niemal zupełnie. Może rzeczywistość wydawała się bardziej serio, może zabrakło czasu w pościgu za karierą, za wielką fortuną, za dorabianiem do emerytury, za znalezieniem jakiejkolwiek pracy... I nagle, po ostatnich wyborach, pojawił się wysyp politycznych dowcipów. Repertuar powiększa się z każdym dniem, znów pojawiły się - uaktualniane na bieżąco - cykle i serie. Premier przychodzi do lekarza, Prezes przychodzi do restauracji, poseł wchodzi na mównicę, przez mikrofon mówi Ojciec Dyrektor...
Skąd ten nagły renesans? Każdy ma na ten temat własną opinię. Ja też wiem, ale nie powiem.
Klasa
Obejrzałam niedawno w kanale "Discovery" pełen uroku dokument o codziennym życiu Windsoru. Osobny, jakby toczący się obok współczesności, rytm tego życia. Pracownicy i służba, dziedziczący stanowiska z pokolenia na pokolenie. Ich spotkania i pogawędki z Królową. Przestawianie na czas zimowy i letni kilkuset zamkowych zegarów. Słynne "herbatki" dla licznych członków rodziny, w dniu ich urodzin. Doroczne wyścigi w Ascot czy uroczystość Orderu Podwiązki...
Podziwiałam zawsze u Anglików ich stosunek do własnej historii i tradycji. Nie ma w nim tak częstego u innych nacji patosu, celebry, łzawego sentymentalizmu i sztuczności. Jest głębokie przywiązanie i szacunek połączony z pewną żartobliwością, autoironią. U Anglików widać w takich momentach wrodzoną klasę. Coś, czego tak boleśnie, tak rozpaczliwie brak współczesnym organizatorom życia społecznego, a zwłaszcza politykom.
Niusy
Kataklizmy, wielkie katastrofy, zamachy terrorystyczne, zgony ważnych postaci wypełniają jeden-dwa, w wyjątkowym przypadku kilka dni. Są wtedy w każdej gazecie, zaczynają się od nich wszystkie dzienniki telewizyjne, są w internecie, esemesach, rozmowach. Potem wpadają jak kamień w zarośnięty staw. Świat jest posłuszny mediom, pożera niusy w dowolnej ilości i natychmiast je unicestwia.
Tylko pojedyncze, ludzkie serca są wierne, tylko indywidualna, ludzka pamięć potrafi coś przechować. Nawet przez jakieś dwa-trzy tygodnie.
