Gdy umarł – 5 marca, po dwuletniej walce z rakiem – za jego trumną uformował się ośmiokilometrowy marsz. Potem przez kilka dni, stojąc w wielkich kolejkach i upale, ponad dwa miliony Wenezuelczyków żegnały wystawione za szybą zwłoki Hugo Cháveza. Na fali żałoby ogłoszono nawet, że zostanie on – jak Lenin i Mao – zabalsamowany i umieszczony w mauzoleum, „aby lud mógł go wiecznie oglądać”.
Na szczęście – choćby dla dyskusji o bilansie jego 14-letnich rządów – to wykluczono (ciało zbyt długo przebywało w złych warunkach). Dziś Chávez leży w sarkofagu z czarnego marmuru w asyście czterech huzarów w Cuartel de la Montaña – bazie wojskowej, zamienionej w Muzeum Historii Rewolucji. Zwolennicy przychodzą nadal, modlą się, dotykają sarkofagu. Większość z nich chce, by spoczął w Panteonie Narodowym obok Simóna Bolívara, XIX-wiecznego wyzwoliciela, któremu Chávez dał nowe życie: do końca...