Kiedy się czyta tę piękną książkę, strona po stronie albo zaglądając w przypadkowe miejsca, chciałoby się zamiast recenzenckiej noty ułożyć po prostu kolaż ze słów poetki i dać czytelnikowi przedsmak trudnej harmonii, jaką te wiersze w sobie kryją.

Trudnej - bo niebędącej owocem bezrefleksyjnego zachwytu czy zachłyśnięcia się zwodniczą urodą świata. Nie darmo mówi się tu o jego bezładzie i o "absurdalnej nadziei" na powrót do pierwotnego, naturalnego porządku. Jeśli istniał kiedykolwiek, został nieodwołalnie zniszczony; "(...) wszystko co żyje wyganiane było w posępnym pośpiechu / ze swoich starych siedlisk" - czytamy w wierszu "Nasze serca chciałyby być proste", będącym elegijną pochwałą natury. Czasem zresztą ona sama kryje się przed nami: "mgła lekkomyślna jak dziecko zasłaniające chusteczką / czyjąś utęsknioną twarz" podnosi się, kryjąc górski masyw i ...