KATARZYNA KUBISIOWSKA: Pamięta pan swój pierwszy mecz w ping-ponga?

PIOTR SOMMER: Widzę, że mamy rozmawiać o prawdziwym życiu. Będę się zasłaniał, a jak mnie pani na czymś przyskrzyni, dam dyla.

Może opowiem o moim ostatnim meczu? Grałem z zakumplowaną paczką pingpongistów w szkole podstawowej w Starej Miłosnej, bo nagle nas wyrzucono z liceum w Sulejówku, gdzieśmy przedtem grywali latami, chybaśmy tym celuloidem naruszali godność miasteczka. Już raz mnie wyrzucono z trzeciej klasy w podstawówce, a potem ze studiów, więc tym razem się nie przejąłem. Stanąłem przy stole bez rozgrzewki i po kilku piłkach gruchnęła mi łąkotka, tak na pełen gwizdek. A pierwszych gier za bardzo nie pamiętam, to musiało być na kolonii, miałem osiem, dziewięć lat, może w Poroninie albo w Gdyni Cisowej, albo w Michalinie pod Warszawą, nie jestem pewien.

Może jednak...