Czterdzieści dni Wielkiego Postu. Klucz hermeneutyczny lektury znamy aż za dobrze. Czterdzieści lat wędrówki Narodu Wybranego ku Ziemi Obiecanej to figura uwikłania w grzech i błąkania się po bezdrożach niewiary. Czterdziestodniowy post Jezusa na pustyni - z przełamaniem pokus konsumpcjonizmu, pychy i władzy w tle - to ideał pokutny chrześcijanina. Czterdziestodniowy post Kościoła - z rozważaniem misterium ustanowienia Eucharystii, dramatu Golgoty i tajemnicy paschalnej - to droga wspólnoty odczytującej swoją historię w świetle historii zbawienia.

Nie trzeba przywdziewać worów pokutnych, ale - jak jednoznacznie sugeruje Ewangelia - umyć twarz i rozweselić oblicze (por. Mt 6, 16-18). Naszego postu nie rozpoczynamy jednak rytualnym obmyciem twarzy, lecz liturgicznym aktem posypania głów popiołem, sporządzonym z poświęconych przed rokiem gałązek palmowych. Ten...