Nikt nie chce umierać. Nawet tęskniący za niebem nie chcą opuszczać padołu tego świata. Obłożnie chory wzdycha: „Panie, zabierz mnie do Twojego nieba, ale... jeszcze nie teraz”.
A przecież jest to cel, ku któremu wszyscy podążamy – nasze wspólne przeznaczenie. Śmierć nieubłaganie usuwa to, co stare, aby ustąpić miejsca nowemu. Pewnego dnia zostaniemy po prostu odwołani z szeregu. Bez dyskusji. Nie marnujmy więc czasu, nie żyjmy życiem drugich. Miejmy odwagę, aby podążać za głosem własnego serca i naszą osobistą intuicją. Jak ów ktoś, kto oświadczył: „Perspektywa (lub raczej widmo?) własnej śmierci stało się dla mnie najważniejszym narzędziem przy wszystkich zasadniczych decyzjach, jakie podejmowałem w historii mego życia”.
Niemniej „Memento homo, quia es ex pulvere et in pulverem reverteris” – „Pamiętaj człowieku, że jesteś prochem i w proch się obrócisz” –...