Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Na główne obchody w Trydencie, rodzinnym mieście De Gasperiego, przybyli m.in. Romano Prodi i Helmut Kohl. Byłemu kanclerzowi Niemiec wręczono międzynarodową nagrodę fundacji “Alcide De Gasperi". Kard. Giovanni Battista Re, który przewodniczył Mszy w Trydencie, nie mówił wprawdzie o beatyfikacji De Gasperiego, ale ukazał go jako człowieka i polityka o najwyższych kwalifikacjach moralnych i religijnych: “Katolik poważny i przekonany, z determinacją umiał prowadzić politykę, w którą wierzył, zachowując jednocześnie szacunek dla innych, uważnie wsłuchując się w prawdę zawartą w cudzych racjach - mówił prefekt Kongregacji ds. Biskupów. - De Gasperi w wolności i demokracji umiał utrzymać równowagę i stworzyć przestrzeń dla tych, którzy reprezentując orientację inną niż on sam, godzili się na budowanie siły politycznej, której zadaniem była ochrona wolności także dla innych. Jego życie duchowe i religijność nie stanowiły przeszkody dla takiej współpracy ani nie umniejszały jego zaangażowania w sprawy publiczne. (...) Wraz z Adenauerem i Schumanem uczynił pierwsze kroki w kierunku wielkiej wizji, która dziś realizuje się w zjednoczonej Europie".
De Gasperi urodził się w 1881 r. Od 1905 r. redagował dziennik “Il Trentino". W latach 1911-1918 był posłem do parlamentu wiedeńskiego z ramienia regionalnej partii katolików, reprezentującym interesy mniejszości włoskiej.
W 1919 r. stał się współzałożycielem Włoskiej Partii Ludowej (PPI), w 1923 r. - jej przewodniczącym. W 1921 r. został deputowanym do parlamentu włoskiego. Jako młody poseł i sekretarz Partii Ludowej stanowczo przeciwstawił się faszystowskim porządkom. W 1926 r. stracił mandat, wkrótce trafił z czteroletnim wyrokiem do więzienia. Po czterech miesiącach, dzięki staraniom Piusa XI, został zwolniony. Poważnie chory spędził rok w szpitalu pod ścisłym nadzorem policji. Po odzyskaniu wolności podjął się “prac zleconych" w Bibliotece Watykańskiej. Obserwujący go wówczas wspominają, że wyznaczono mu tam zadania znacznie poniżej jego możliwości. Pracował jednak z zaangażowaniem i opracowane przez niego katalogi, z krótką charakterystyką każdej pozycji, uchodzą za wzorcowe. W 1939 r. papież mianował go sekretarzem Biblioteki.
Podczas wojny działał w antyfaszystowskim ruchu oporu. W 1943 r. współtworzył i kierował Włoską Partią Chrześcijańsko-Demokratyczną. W latach 1945-1953 przez osiem kadencji był premierem i sześciokrotnie szefem dyplomacji. Prowadził dzieło politycznej i ekonomicznej odbudowy Włoch, wprowadzając kraj w 1949 r. do NATO. Należał do organizatorów Rady Europy (1949) oraz jednej z poprzedniczek UE - Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (1951). Propagując ideę zjednoczenia kontynentu, odwoływał się do zasad solidaryzmu.
W więziennych listach do żony opisał przeżycia duchowe związane lekturą z Biblii, zwłaszcza Psalmów, oraz książki Tomasza ŕ Kempis “O naśladowaniu Chrystusa" i “Wyznań" św. Augustyna. Jego życie i polityczna działalność były inspirowane wiarą. Ostatnim słowem wyszeptanym chwilę przed śmiercią było imię Jezusa.
Wybitny i skuteczny polityk, jeden z Ojców zjednoczonej Europy - Alcide De Gasperi - także dziś, pół wieku po śmierci, pozostaje żywym zaprzeczeniem fatalistycznego przekonania, że polityka jest rzeczą brudną, że z religijnością, absolutną prawością, nie mówiąc już o świętości, nie może mieć nic wspólnego. Otóż - jak pokazał Alcide De Gasperi - może.
