Mamy więc w naszym pięknym kraju niepokornych polityków, dziennikarzy i publicystów; niepokornych historyków i politologów; niepokornych aktorów i reżyserów, a nawet – tak, tak! – niepokornych kompozytorów, cokolwiek by to miało znaczyć. Jak tak dalej pójdzie, doczekamy się niepokornych hydraulików i ślusarzy, baletmistrzów, księgowych i dekoratorów wnętrz. W oczach wielu niepokorność urosła do rangi jedynego kryterium, którym definitywnie rozstrzyga się, czyś człek przyzwoity, czy może menda, wesz, pasożyt, szczur lub kanalia.

Owa narracja – uwaga: oto jeszcze jedno popularne słowo! – głosi, co następuje: niepokorny to heros, który nie zaprzedał się zgniłym elitom za garść srebrników i po antyszambrach nie żebrze o łaskę salonu. Ale to wszystko jest symptomem czegoś głębszego i poważniejszego niż propagandowe dyrdymały produkowane taśmowo na bieżący użytek. Generalnie rzecz...