Gdy chwilę wcześniej w ich pozycję trafił pierwszy pocisk, wystrzelony najpewniej z naprowadzanego systemu przeciwpancernego, był wczesny poranek. Na szczęście wybuchł w korytarzu dobiegowym, prowadzącym do okopu. Na szczęście, bo oni, doświadczeni i teraz ostrzeżeni, zdążyli wybiec ze schronu. Kilkanaście sekund później kolejny pocisk, już namierzony precyzyjniej, uderzył w miejsce, gdzie przed chwilą spali.

Spokojny słoneczny dzień

Eksplozja wymieszała ziemię, drewno i ich rzeczy osobiste. Teraz krzątają się po gruzowisku: pięciu mężczyzn o osmolonych twarzach. Jakby spod ziemi, spośród zgliszczy, co chwila słychać stłumiony wystrzał. To w żarze eksploduje amunicja. – Nasz karabin do końca chce strzelać do Rosjan – próbują żartować. Ktoś wybucha nerwowym śmiechem.

Starają się rozkopać zgliszcza, znaleźć coś, co można jeszcze uratować. Rzucają urywane: „żyjemy...