Na początku był genialny pomysł Stanisława Radwana: napisać narodową operę buffo w oparciu o libretto spisane z dymków na rysunkach Andrzeja Mleczki. Kompozytor Starego Teatru założył, że ich bohaterowie nie mówią, ale śpiewają melodie dziwnie znajome - strawestowane arie operowe, knajpiane szlagiery. Radwan usłyszał muzykę, jaka rozbrzmiewa w tle pośpiesznych biało-czarnych kadrów, uwieczniających schematy polskiego myślenia. Ze spotkania schematu z drugim schematem bardzo rzadko rodzi się świeżość. Chyba że zajmie się nimi Mikołaj Grabowski.

Przenikliwy obserwator

Żadnemu polskiemu reżyserowi nie kibicuję równie gorąco, co Mikołajowi Grabowskiemu. Grabowski jest potrzebny polskiemu teatrowi. Bez jego pokrętnej strategii dialogu z publicznością, bez jego niespokojnego temperamentu byłoby zwyczajnie nudno. Grabowski to jeden z najinteligentniejszych,...