Dotyczy to zresztą nie tylko artystów, ale również teatrologów, archeologów, demagogów, publicystów-fundamentalistów, generalnie wszystkich, po prostu. W Polsce też, ale głównie w internecie. W internecie, czyli w telefonie.

Niedawno, po ośmiu z górą latach, ostatecznie padł mi telefon upadłej marki Nokia, więc musiałem wymienić (choć niechętnie, gdyż coś przeczuwałem) na nowy, inny, czyli taki jak każdy inny – i muszę na świeżo powiedzieć, że to, co teraz uchodzi za telefon, jest wszystkim, ale nie telefonem, przecież nawet nie wiadomo, jak zadzwonić, jak odebrać, jak skorygować esemesy, które to coś za ciebie pisze. Horror, horror! Moim ulubionym absurdem jest tryb automatycznego wykrywania uśmiechu – telefon wtedy strzela selfie... tutaj akurat mój telefon wyjątkowo źle trafił :-(

Muzyki też głównie słucha się w telefonie, więc warto wychwycić cywilizacyjną tendencję...