Warszawska Jesień to przegląd tego, co dziś dominujące; to także powrót do niedalekiej przeszłości. By porównać, zderzyć; by dziś przeglądnęło się w tym, co wczoraj. By stworzyć przestrzeń namysłu, poszukać cezur, miejsc wspólnych, różnic. Festiwalowa muzyka w dużej mierze zależy od wykonania, od energii ludzi, od układu programu, słowem - od przypadku. Oceniamy ją przecież często tylko na podstawie jednorazowego wykonania. Pozostaje szybka reakcja, opieranie się na własnych emocjach (podoba / nie podoba), wyczuciu (dobrze / źle zrobiona), wrażliwości, doświadczeniu (odkrywanie struktur, form, reguł) i pamięci.

Zanotowałem po jednym z pierwszych koncertów: nie trzeba opisać całego świata, można zachować w pamięci to, co najważniejsze, resztę wyrzucić i zapomnieć. Co zapamiętałem?

Cztery pory roku

Dziewięć dni,...