Najpierw chwila na złapanie oddechu, wstrzymanego pod wrażeniem, jak nieziemsko lekki może być gmach z kamienia, po czym oszołomione oczy rejestrowały pierwszy, narzucający się szczegół. „Paulus V Burghesius”. I dalej jeszcze reszta biegnącego przez szerokość całej fasady napisu ku chwale papieża-fundatora. Architekt Maderno zebrał cięgi za swój projekt (choćby dlatego, że przesłonił kopułę), ale z jednego zadania się wywiązał na piątkę: zaspokoił pychę rodu Borghese.
Co drugi rzymski budynek, świecki czy święty, krzyczy prosto w twarz, w imieniu fundatora: no popatrz, sroce spod ogona nie wypadłem, wszystko minie, a ślad mojej potęgi zostanie. W tej paradzie suto pozłacanej chwały łatwo przegapić napisy skromniejsze, przypięte na kartce w kratkę albo z samoprzylepnych liter, krzywo wyklejone na szybie. Sądząc z ich kroju, knajpka „Alfredo e Ada” przy via dei Banchi...