Gdzieś około 2010 r., gdy Stany Zjednoczone i Europa próbowały dojść do siebie po finansowym kryzysie, w blogosferze pojawili się ludzie głoszący prawdy, które jeszcze niedawno mogły zostać uznane za cokolwiek dziwaczne. Pisali, że zamiast kupować, lepiej wyrzucać. Wyśmiewali dogmat, wedle którego gospodarka ma szansę odbić się od dna dzięki zwiększaniu konsumpcji. Odwoływali się do „Waldena” Henry’ego Davida Thoreau, stoików, chrześcijańskiej ascezy i filozofii zen. Niektórzy udowadniali, że można przeżyć posiadając mniej niż sto przedmiotów, inni sprzedawali lub rozdawali wszystko, co mieli – i ruszali w podróż po świecie. Samo pojęcie „minimalizmu”, zarówno w odniesieniu do kategorii estetycznych, jak ideologicznych, nie było obce zachodniemu światu choćby dzięki kontrkulturze lat 60., ale teraz odświeżono je, dostosowując do nowych czasów.

Te zaś sprzyjały...