Od wybuchu pandemii przeżyliśmy tak wiele nadzwyczajnych wydarzeń i tyle huśtawek nastroju, że przestaliśmy już doszukiwać się w otaczającym nas świecie wewnętrznej spójności. Rządzą nami prawno-polityczny chaos, głupota i brak pokory. Można jednak cały ten chaos traktować jako dowód na specyficzną, paradoksalną cechę polskiego systemu – przewidywalne rozchwianie. Konstrukcja polskiego państwa przypomina dziś budynki wznoszone na terenach sejsmicznych – spektakularnie kołyszące się w chwilach trzęsienia ziemi. Zasadniczy szkielet trzyma się mocno, ale po tylu wstrząsach we wszystkich pomieszczeniach doszło do „nieplanowanych przemeblowań”.

Zachowana jest stabilność organów władzy, mamy tego samego prezydenta i premiera. Powrót Donalda Tuska wzmocnił jeszcze wrażenie tej ciągłości, bo przywrócił nam dawny, jasny podział ról. W szczegółowych analizach społecznych widać też...