Długi czas naznaczony niewolą, cierpieniem i ciężką pracą mógł rodzić u Izraelitów poczucie beznadziejności i zmęczenia życiem. Rytm codziennej harówki raczej nie skłaniał do teologicznych przemyśleń o przymierzu zawartym z Bogiem przez Abrahama. Mogło ono wydawać się odległe, abstrakcyjne, pozbawione jakichkolwiek odniesień do codziennych realiów życiowych. W przestrzeniach między pustynią a stepem milczenie Boga mogło skłaniać do opinii, iż zamknął się już definitywnie wielki okres patriarchów i nie należy dłużej czekać na żadne nadzwyczajne wydarzenia historii zbawczej. Nie nadejdzie żadne nowe pokolenie Izaaków. Żaden nowy Jakub nie będzie mocował się z Bogiem w bezsenną noc. Wszystko jakoś się uśredniło, poszarzało, znijaczało. Nie będzie już więcej proroków ani mężów Bożych, którzy staną na wysokości wielkich wyzwań.

Podobny pesymizm miałby jakieś...