Kasjerka w sklepie spożywczym coraz mocniej czerwienieje, na jej twarzy maluje się strach pomieszany z obrzydzeniem. „Niech pan zabiera stąd te rzeczy!” – wyrzuca z siebie. Gdy Przemek wyjmuje portfel z kieszeni, kobieta krzyczy: „Nie potrzebuję pańskich pieniędzy! Tych produktów też już nie chcę!”.

„Ale przecież ja muszę za nie zapłacić...”.

„Niech pan zabiera te swoje pieniądze! Niech pan stąd wreszcie wyjdzie!”.

Maczuga

Wiatr dmie dziś ostro i przenikliwie, jakby głowę chciał urwać, a drzwi do klatki schodowej jak na złość zamknięte. Upchnięte na skwerach tego katowickiego osiedla drzewa chwieją się na wszystkie strony. Komórka Przemka nie odpowiada. Nagle z półmroku wyłania się mężczyzna z pękiem kluczy w ręku. – Do państwa Sobieszczuk? – uśmiecha się życzliwie. Po czym wskazuje ręką w pustą przestrzeń korytarza: – Tutaj, na parterze, ostatnie drzwi...