Ludzie hodują teraz różne pasje, oglądają ptaki, kolekcjonują zużyte karty telefoniczne albo koła od bryczek, ale miłośnik kolei to istota zupełnie innego chowu: ma w sobie coś z romantycznych postaci Grabińskiego, wybiera za obiekt westchnień formy wielkie, nieporadne jak dinozaury, narażone na korozję i olbrzymie siły tarcia, akceptuje smar, brud, nieunikniony brak higieny. Zapach rozgrzanych podkładów kolejowych jest mu milszy niż woń kwitnącej lipy, zgrzyt żelaza przedzierającego się przez zwrotnice to najpiękniejsza muzyka. Jest w tej obserwacji pomieszanie chłopięcej tęsknoty za czapką konduktora z gruntowną wiedzą na temat typologii parowozów, rozstawu torów, rodzajów sieci trakcyjnej i podkładów pod szyny. Jest też pewnie głęboko skrywane poczucie, że lokomotywy nie należą wyłącznie do świata techniki, że mają w sobie pierwiastek życia.

Najważniejsze...