Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
W muzyce Możdżera od samego początku uderza silnie eksponowana motoryka (podkreślana przez ostinatowe figury lewej ręki), która wraz z kalejdoskopowo zmieniającą się harmonią stanowi główny napęd muzycznej akcji. Fakt ten nie pozostaje bez wpływu na sposób operowania brzmieniem; pianista upodobał sobie szczególnie płaski, “klawesynowy" ton, którego używa głównie w biegnikach i kunsztownych ornamentach. Kolejnym środkiem wzbogacenia palety kolorystycznej jest tzw. preparacja fortepianu (wytłumianie lub zwiększanie wyrazistości dźwięków poprzez umieszczanie na strunach różnych przedmiotów), która silniej podkreśla rytmiczne (perkusyjne) walory tej muzyki. Efekty tych zabiegów najlepiej słychać w “Wyzwaniach Metrologii" - najbardziej pomysłowym i zaskakującym utworze albumu. Możdżer odchodzi też daleko od typowo jazzowej improwizacji, polegającej na tworzeniu wariacji głównego tematu; temat taki prawie się nie pojawia (wyjątkiem jest “My Secret Love"), zaś pianista bawi się raczej pojedynczymi motywami, które powtarza, łączy z innymi, wrzuca w wir zmieniającej się harmonii. Odnosi się wrażenie, że pianiście chodzi o przekazanie raczej czysto muzycznych niż emocjonalnych treści; nie próbuje on uwodzić słuchacza, stawia mu wysokie wymagania i zaprasza do czynnego udziału w muzycznej przygodzie.
