Parodia stylu Czajkowskiego i Musorgskiego zarazem (“U Cara"), wojna przefiltrowana przez gombrowiczowską wyobraźnię, pokazana jako kwintesencja niedojrzałości i tchórzostwa, ansamble solistów żywiące się kliszami klasycznych operowych scen zbiorowych (pastisz mozartowskich kontrapunktów) - wszystko skąpane w absurdzie i grotesce. Stało się śmieszno i straszno zarazem, a dramaturgiczny talent Pendereckiego, podpowiadając mu postmodernistyczną oprawę, poprowadził go na szczyty.

Lecz “Ubu Rex" to - wbrew tytułowi - dzieło eksponujące przede wszystkim postaci kobiece. Zarówno pod względem psychologicznym, jak i muzycznym, Ubu przy Ubicy, podobnie jak Król Wacław przy Królowej Rozamundzie, to marne karły, powolne i ograniczone. Ubu jest żądny władzy i tchórzliwy, w Ubicy cechy męża zwielokrotnione zostały do granic możliwości (tyle że jest ona bardziej sprytna...