Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
“Sonata fortepianowa nr 3" (1917) zaczyna się cicho, subtelnie, ale już po chwili gwałtowne uczucia biorą górę. Pierwsza część, “Presto", z rzadka tylko wyciszona, pędzi i zagarnia jak wodospad. “Adagio Mesto" jest cudnie nasycone, dotkliwe, jakby tylko w ciszy, w piano, można było najmocniej wyrazić największe tragedie. “Allegro assai" jest uwerturą do finałowej “Fugi", w której Anderszewski jest już cały swój: wielopłaszczyznowy, wielopoziomowy, wieloczasowy. Genialny po prostu.
Wreszcie “Metopy", czyli odyseja według Szymanowskiego w trzech odsłonach. Pierwsze są syreny (“L’île des sirenes"), których chce się słuchać bez przerwy, do końca, nawet gdyby to miało przynieść śmierć. Dalej “Calypso", której Anderszewski wydaje się współczuć najbardziej, podobnie jak Milan Kundera w “Niewiedzy" (“Kalipso, ach, Kalipso!... opiewamy ból Penelopy i nie robimy sobie nic z łez Kalipso"). Na koniec “Nausicaa", może mniej szorstka niż poprzedniczka, ale zagrana ze stanowczością, bezwzględnie, boleśnie.
Anderszewski ma piekielne mocne uderzenie, diabelsko zwinne i szybkie palce, anielską wrażliwość, którą prześwietla wykonywaną muzykę, chirurgiczną precyzję, dzięki której poszczególne utwory rozcina na pół, na cztery, rozkłada na łopatki, ale pozwala oddychać, smakować, czuć.
