Pamiętam scenkę przeżytą w ostatnie święto Wniebowzięcia w jednym z krakowskich kościołów. Jako że to rocznica Cudu nad Wisłą, święto także państwowe, organista po Mszy zaintonował "Boże coś Polskę". Podchwyciła tylko część wiernych - mniej więcej połowa zaczęła od razu wychodzić. W ławce przede mną młoda dziewczyna odstała grzecznie pół zwrotki - potem też wyszła: to był szczególnie dotkliwy znak nieutożsamiania się ani trochę z tym, co niosło się przez nawy melodią i tekstem. Jakby zakończenie pieśni, tak nas uszczęśliwiające od zaledwie kilkunastu lat, a przedtem tak upragnione, bo niedające się użyć, przestawało właśnie cokolwiek znaczyć.

Bo pieśń albo coś ważnego znaczy, albo śpiewana nie będzie, choćby się do niej zachęcało nie wiem jakimi dekretami. I oczywiście: chóry zawodowe, pracujące na nagrody w konkursach, to sprawa co najwyżej pewnego hobby -...