Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Kiedy słyszymy muzykę, to poruszamy się w jej takt; jeśli widzimy coś ciekawego, pokazujemy to innym. Najnowsze badania podważają twierdzenie, że jesteśmy w tym odosobnieni.
Szczury są ruchliwe – może dlatego dotychczas nikt nie zauważył, by spontanicznie kiwały głowami do sonaty Mozarta czy piosenek Queen. Yoshiki Ito z zespołem umieścili na głowach gryzoni aparaturę, która zarejestrowała, jak dopasowywały swoje ruchy do rytmu utworów. Rytm z zakresu od 120 do 140 uderzeń na minutę znajdował odzwierciedlenie w aktywności ich kory słuchowej. To sugeruje, że poczucie rytmu może być związane z dynamiką pracy neuronów – wspólną dla wielu gatunków, w tym ludzi. Mniej prawdopodobna jest natomiast hipoteza, by skłonność do poruszania się w takt muzyki była związana z tempem przemieszczania się.
Z kolei Claudia Wilke przyłapała młodą szympansicę na pokazywaniu matce liścia lub obecnego na nim owada – ruchy córki wskazują, że próbowała umieścić go w polu widzenia rodzicielki. Dotychczas wydawało się, że u zwierząt innych niż ludzie zwracanie czyjejś uwagi musi być motywowane osiągnięciem korzyści, ale w tej sytuacji, biorąc pod uwagę zwyczaje szympansów, nic na to nie wskazuje. Najwyraźniej inne naczelne są skłonne do zachęcania pozostałych, by spojrzeli w tym samym kierunku – chociaż robią to rzadko. ©
