Organizowane od 1998 r. berlińskie Biennale Sztuki Współczesnej otwarto z trzymiesięcznym opóźnieniem spowodowanym pandemią. Zawsze było barometrem stanu świata sztuki. A jednak i ono ostatecznie stanęło przed pytaniami, z którymi mierzą się podobne wielkie imprezy.

Jak pokazać sztukę w jej coraz większym zróżnicowaniu? Jak nie powielać hierarchii artystycznych, zwłaszcza ustalanych przez rynek sztuki? Jak nie być jedynie medialnym i turystycznym eventem, tylko wpisywać się w tkankę miasta i angażować jego mieszkańców?

Tegoroczne Biennale przygotowała czwórka kuratorów: María Berríos (ur. 1978), Renata Cervetto (ur. 1985), ­Lisette Lagnado (ur. 1961) i Agustín Pérez Rubio (ur. 1972). Reprezentują różne pokolenia – i tylko Pérez Rubio urodził się w Europie. W Berlinie sztukę można zobaczyć więc z podwójnej, wielopokoleniowej i zróżnicowanej geograficznie, perspektywy. Co...