Próbuję sobie przypomnieć Kościół z dzieciństwa, ale zawsze jest to kościół przez małe „k”. To jest niedzielna wspólnota w ciasnej neogotyckiej budowli na piaszczystym wzgórzu. Bardziej przypominała kaplicę niż pełnowymiarową świątynię. Potem, w połowie lat 70., parafia odzyskała przedwojenny majątek, czyli budynek kina Ustronie. Teraz Msze odprawiane były w betonowym, zimnym pomieszczeniu, ogołoconym z foteli, projektorów i ekranu. A do kina trzeba było jechać siedem autobusowych przystanków i było to ponure kino Chemik przy tarchomińskiej Polfie. Nigdy się z tym nie pogodziłem, bo w Ustroniu widziałem pierwszy film w życiu i był to „Winnetou. Część III”. Niewykluczone, że właśnie wtedy poczułem, iż Kościół to nie tylko niedzielna wspólnota, ale też nieczuła, bezosobowa siła, która zabiera mi kino, w którym płakałem, gdy umierał Winnetou.
Dość długo nie miałem pojęcia o...