Podczas niedawnej, kolejnej wizyty na Świętej Górze Athos doświadczyłem jednej z najbardziej skutecznych zachęt do modlitwy w moim życiu. W pewnym athoskim klasztorze, po wieczornych modlitwach, kolacji i duchowych rozmowach, około dziewiątej udałem się na spoczynek. Trwał dziesięć minut. Uczucie swędzenia wszystkiego, które pojawiło się natychmiast po zgaszeniu światła, zerwało mnie na równe nogi. Po kilkunastu minutach zorientowałem się, że dzielę klasztorne łoże z kolonią różnej maści i wielkości pluskiew. Podniecone moją obecnością, postanowiły nie przestrzegać obowiązujących w klasztorach zasad dotyczących niejedzenia w nocy. Co miałem zrobić? Czekało mnie kilka godzin siedzenia przy zapalonym świetle na opanowanym przez insekty łóżku.

Najpierw próbowałem czytać książkę. Albo napisać jeden z miliona zaległych, naobiecywanych na prawo i lewo tekstów. Zrobić korektę książki...