Jest tym, o czym lepiej się pamięta, kiedy jest źle. Waruje na półce jak wierny Sfinks. Łypie okiem – stajemy przed regałami i czujemy, że z niektórych książek idzie jakieś ciepło, enigmatyczne promieniowanie, podczas gdy inne wsiąkły w siebie, ugrzęzły w papierze.
Napór wydarzeń (marnych) jest dziś, na jakąkolwiek tylko półkulę spojrzeć, tak mocny i bezwzględny, że myśl wędruje od razu tam, gdzie ze zdarzeń czyni się fanfaronadę, z głośnych pewności wesołą siekaninę, a z języków oficjalnych, z przekazów duszącej doksy – cyrk rzeczowników. Czyli do Rabelais’go, jego „Gargantui i Pantagruela”. Śmiech, zwłaszcza tak cudownie inteligentny jak u Rabelais’go, ironiczny i autoironiczny, gdy trzeba, gruby, gdy trzeba, cienki, jest, jak dobrze wiadomo, najlepszą odtrutką na powszechne trucie. Boi się go każda władza, czymkolwiek by była; bohaterowie Rabelais’go połykają rzeczywistość (...