Cudowne lata. Druga, trzecia, czwarta, piąta klasa podstawówki im. Henryka Rupa (obecnie „Przy Łazienkach” bodajże). Imię komunistycznego patrona dawało pole do niezwykle fantazyjnych, a głównie niecenzuralnych modyfikacji na szkolnych tarczach. Można było literki zamienić kolejnością, odrobinkę zdrapać, troszkę dopisać... i nazwa była zgoła inna, a tarcza pozostawała tarczą. Walka z systemem na tarczy. Pozornie wszystko było w porządku – jak to w latach osiemdziesiątych.
Ś.P. Edmund Niziurski już znacznie wcześniej zbudował pomnik trwalszy niż ze spiżu, strzelający nad ogrom królewskich piramid, czego najlepszym dowodem wypieki na licach moich córek, gdy im czytałem „Sposób na Alcybiadesa” (jaka to mądra książka!) w zupełnie innej Warszawie, w zupełnie innym systemie, w zupełnie innym tysiącleciu. Można oczywiście stwierdzić, że mamy do czynienia z wypiekami poniekąd...