Autor, chcąc zranić mnie i pognębić, drwił z niewielkiego miasta, z którego pochodzę, szczęśliwie lub nieszczęśliwie, nie wiem, bo nie wybierałam; nie przypominam sobie z życia prenatalnego momentu, by pokazywano mi jakąś mapę, a ja zawiązkiem paluszka wskazywałabym „tu”. Osoba ta jednak, pragnąc utrafić mnie w samo serce, szydziła ze mnie i mojego miasta najokrutniej. Pochodząc z tego samego regionu, mieszkała w większym mieście, znała więc doskonale sprawę. Nie wahała się obnażyć prawdziwego stanu rzeczy: w tym większym mieście wszyscy się z tego mniejszego miasta ogromnie śmieją. Całymi dniami chodzą, trzymając się za brzuchy, gdy jedni przestają się śmiać, bo już nie mogą, zaczynają śmiać się drudzy, i tak w koło Macieju. Całymi dniami ciągną się te sztafety, maratony śmiechu, całymi dniami śmiejący śmieją się, rozsmakowując się w większym rozmiarze swojego miasta i mniejszym...