1 W "Dzienniku bez samogłosek" Aleksandra Wata czytamy: "Stróżowa właściwie sprawiła, że żyję. Urodziłem się mianowi­cie martwy, widocznie już znałem mądrość Eklezjasty (a także w tych samych niemal słowach Seneki z »Consolationes«: »Lepiej było się nie urodzić, a urodziwszy się, natychmiast umrzeć«). I właśnie stróżowa zmusza mnie do życia długimi klapsami - prefiguracja mego losu. Przypadek dziwny sprawił, że mąż jej, w młodości parobek w majątku mojego dziadka, wyratował mojego ojca ze studni. Podwójnie więc zmusili mnie do życia. Ale im dawno przebaczyłem, chociaż dzieciństwo moje i młodość, wbrew pozorom tej narracji, było smutne, nawet tragiczne, wiek dojrzały, starość - nie mówmy o tym. Jedyną naprawdę łaską i dobrodziejstwem losu czy Opatrzności jest to, że zesłał mi taką żonę".

Łatwo w tym wspomnieniu znaleźć solidny grunt dla metafory. Zapowiedź...