A mój syn wyjąwszy z koktajlu mieszadełko zadziwił się jego kształtem. Miało kształt prehistorycznego gada z niezwykle długą szyją. „Był taki” - stwierdził. „Był. Tylko nie pamiętam, jak się nazywał”. „Pewnie żyrafozaur” - podsunąłem. „Nie wygłupiaj się. Miał swoją prawdziwą nazwę. Pamiętam, że jego szyja była dłuższa, niż cały on”. Zamyślił się na dłuższą chwilę, a potem spytał jeszcze: „A stegozaur? Jaki był stegozaur?” „Nie mam pojęcia. Gdybym był w Życiowej Szansie na Sukces i miał strzelać, to bym powiedział, że był trochę, wiesz, stegowany. Ale co ja wiem o dinozaurach? To ty się na nich znasz”. „A właśnie - podskoczył chłopak - zdążymy na Chwilę Prawdy?”

Żeby zdążyć na Chwilę Prawdy, płacimy i wychodzimy. Nie zabieramy sanek, zosta-ją w ozdobnych krzewach przed „El Sombrerem”. Może przydadzą się jakiemuś desperado. Już kolejny raz je porzucamy. Są to bardzo stare sanki...