Nie wiemy, jak wyglądał wtedy, wiemy jednak, że nie widział i nie mówił, a kontakt z otoczeniem polegał na dawaniu znaku kciukiem jednej ręki - jedynym ruchu, który mógł wykonać - potwierdzającym, że odczytywana mu litera alfabetu jest tą właściwą, budującą w trudno wyobrażalnej powolności komunikaty, które chciał przekazać. Książka w oryginale - wszystko na to wskazuje - ukazała się jeszcze za życia Vincenta i miała być jeszcze jednym argumentem w naciskach na otoczenie i prawodawców. Wersję polską otrzymujemy w sytuacji, kiedy nie potrzebujemy szukać w sobie odpowiedzi, na którą zdobyło się najbliższe otoczenie Humberta: czy przystać na jego prośbę? To jest komfort psychiczny i moralny, ale zarazem próba jeszcze poważniejsza: czy damy się przekonać Vincentowi, by spokojnie i bez najwyższego niepokoju przyjąć do wiadomości podjęte tak niedaleko nas próby zmiany prawa,...