Na piętrze schody kierują wprost na kaplicę w szerokiej wnęce głównego korytarza, dostępną zawsze i dla wszystkich. Nikt tu nie chciał, aby idąc do Pana Boga, trzeba się było jeszcze trudzić jakimiś drzwiami. Po obu stronach - oddziały, w sumie trzydzieści łóżek. Przestronnie, czysto, cicho. Można by nawet powiedzieć: przyjemnie.

Spotykają się tu, czasem bezczelnie na siebie zachodząc: ludzkie dostojeństwo i fizyczność do bólu; ten świat tutaj i tamten poza; coś, co zostaje, i wszystko, co odchodzi. Nie ma zwykłej ciszy, lecz panuje pokój. Gdzieś tu krąży śmierć, choć więcej jest uczuć.

Te zaś roznoszą wolontariusze. W różnym wieku, z odmiennym doświadczeniem. Kiedy przechodzą korytarzem (czy to tylko złudzenie, że chodzą zawsze pod ścianą, że mają swój własny, cichy rytm kroków?), wracają z wymiany pampersów, wydają kolację albo odprowadzają...