Duchy, fauny, trolle, demony, zmutowane owady tudzież inne stwory zaludniają kino Guillerma del Toro. Meksykański reżyser od zawsze tworzy filmy dla dużych dzieci. Opisując to baśniowe uniwersum, warto sięgnąć po modne ostatnio słówko „immersja”, które w świecie gier komputerowych (bliskim zresztą twórcy „Kręgosłupa diabła”) oznacza totalne zanurzenie w wirtualnej rzeczywistości. Tego, kto zgodzi się, by ów świat go pochłonął, zwykle czeka ekscytująca przygoda. Ale nawet zatwardziały sceptyk musi docenić pieczołowitość i finezję, z jaką reżyser buduje na ekranie swoje baśniowe labirynty.

„Kształt wody” od pierwszych ujęć zaprasza do całkowitego zanurzenia. W umownej, ale jakże stylowej scenerii wczesnych lat 60., na marginesach „amerykańskiego snu”, toczy się urokliwe życie niczym z „Amelii” Jeana-Pierre’a Jeuneta. Zanim jednak zdążymy ten świat oswoić, pojawia się w nim Obcy...