Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Zaczyna się miło i wdzięcznie, ale już pierwsze solo skrzypiec pokazuje pazurki. Jest jak brzytwa, ale nie robi nacięć, choć pozostawia ślad - jakby smugę prowadzącą dalej. “Andante" (chaconna) zachwyca leniwą słodyczą, ciszą gorącego popołudnia, kiedy nic się nie chce tylko odpoczywać, snuć się i jeść owoce. Końcowe “Allegro" przywraca do pionu: Carmignola przypomina, że z Rudym Księciem ma specjalnie układy. Jakby był jego przybranym synem albo... Przecina powietrze jasnym, czystym dźwiękiem, nie zatrzymuje się specjalnie przed żadną nutą, a jednocześnie pozwala każdej zaistnieć, zaiskrzyć.
Pierwsze dźwięki drugiego z koncertów sugerują, że mamy do czynienia z opowiadaniem niezwykłej historii. Dość tragicznej. Orkiestra buduje klimat, wytycza obszar. Wtargnięcie solisty podpowiada stan zdesperowania, wzburzenia, jakby był to śpiew o nieszczęśliwej miłości. Orkiestra zaczyna wtórować tym lamentom, jednoczyć się w bólu. “Largo" jest prawdziwym cudem. Roger-Claude Travers używa terminu chiaroscuro - jak najbardziej słusznie. I choć więcej w tej muzyce mroku, to Carmignola rozświetla go nieziemskim (ale nie podziemnym) brzmieniem. “Allegro" wydaje się przywracać nadzieję. Nie sposób nie poddać się opowieści do końca.
O pozostałych dwóch koncertach zamierzałem nie pisać, by nie odbierać nikomu przyjemności słuchania muzyki zamiast tylko czytania o niej. Ale nie potrafię nie zachwycić się graniczącą z szaleństwem wirtuozerią Carmignoli (Cadenza w pierwszej części koncertu Locatellego!). Oddychać jeszcze mogę, ale dlatego, że słucham tej płyty w odcinkach... Końca nie widać.
