A zatem idzie koniec roku, biało-granatowy strój galowy, róże w celofanie albo piwonie dla pań, wymiana nerwowych maili pomiędzy członkami rad rodziców, co kupić w podzięce za całoroczne poświęcenie, trud i wkład, perspektywa dwumiesięcznej wolności, która właśnie się otwiera szeroko, niosąc ze sobą te obietnice, które można zawrzeć w najwspanialszym na świecie słowie „wakacje”. Ostatnie truskawki wyparte zostaną przez czereśnie i maliny, a to wszystko nim nastaną jeżyny i śliwki, piegi na nosach i ramionach podbiegną mocniej melatoniną.

Ten rok szkolny – rok deformy edukacji, rok przepełnionych szkół i lęku przed kumulacją roczników, rok pseudopatriotycznej propagandy lanej na dziecięce głowy kubłami, był również dla mnie bardzo intensywny. Po raz pierwszy od wielu lat, w związku z wydaniem dwóch książek dla dzieci, wróciłam bowiem do szkoły, by na spotkaniach autorskich...