Na “Medúlli" instrumenty są właściwie nieobecne, nieliczne syntezatorowe i fortepianowe wtręty niczego tu nie zmieniają. To concept-album, 45-minutowa wariacja na temat głosu - jego wyczerpująca eksploracja i namiętna apoteoza, choć w nowatorskiej, niełatwej formie. Pozostając przy anatomicznej terminologii - obserwujemy rodzaj muzycznej scyntygrafii, w której ciało zamiast kontaktu z izotopem poddawane jest działaniu śpiewu.

Efekt nie byłby tak mocny, gdyby nie wybrani przez Björk uczestnicy “ekspedycji do prapoczątków": Chór islandzki i londyński, Tagaq - eskimoska śpiewaczka gardłowa, dysponujący sześcioma oktawami jazzman Robert Wyatt, naśladujący instrumenty perkusyjne beatboxerzy - Rahzel i Shlomo, wszędobylski Mike Patton (dawniej Faith No More) i Dokaka, dźwiękonaśladowca z Japonii. Każdy dodaje swoją barwę. Zestawione obok siebie w wielościeżkowych...