Pewnego dnia ks. Bronisława Markiewicza, wikariusza katedry w Przemyślu, odwiedził dawny kolega z seminarium, profesor teologii. - Księże Bronisławie, pozwolę sobie zwrócić uwagę, że kazania księdza są na bardzo miernym poziomie - jął go pouczać po wysłuchaniu homilii. - A tu przecież katedra! Tu przychodzą nie pastuszkowie, ale elita.

Ks. Markiewicz odparł, że gdy wchodzi na ambonę, ma przed sobą jednakowe dusze, którym chce uzmysłowić sprawy najważniejsze, niezależne od poziomu intelektualnego. Nie był stworzony do metropolii, do nauczania intelektualistów. Nie licząc krótkiego pobytu w Przemyślu, po święceniach trafiał do niewielkich miejscowości. Z zakłopotaniem przyjął nominację na profesora homiletyki w 1882 r. albo wieść, że będzie uczył teologii księcia Augusta Czartoryskiego, który chciał wstąpić do salezjanów.

Polityka i...