Aktualnie, u progu zimy, jest na tym etapie, że bez wahania odpowiada: "Lubię wrony". Bezpretensjonalna, smutno--dowcipna piosenka z muzyką Jerzego Wasowskiego, przewrotny hymn na cześć niedocenianego gatunku, który, świadomy swoich ograniczeń, nie szuka ciepłych krajów, zadowalając się "marnym poletkiem" i "cienką gałęzią". Opowieść o ironicznej zgodzie na świat, na dodatek napisana z błędem merytorycznym, bo jak przytomnie zauważył pewien profesor ornitologii w liście do autora, polskie wrony jesienią odlatują, a zastępują je kuzynki ze wschodu:

Gdy na polu ze śniegiem wiatr wyje,
żadna wrona przez chwilę nie kryje,
że dlatego na zimę zostają,
że źle fruwają,

ale wrona, czy młoda, czy stara,
się do tego dorabiać nie stara
manifestów ni ideologii -
i to ją zdobi