Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Wyborcza sobota 5 kwietnia wstała chmurna, zimna, a w kolejkach do wyborczych lokali Afgańczycy kulili się przed deszczem. Niepogodę znosili bez niecierpliwości. Podobnie jak życie, jakie zgotował im los. 40 lat ciągłych wojen nauczyło ich, by do elekcji nowego prezydenta odnieść się z należytą powagą, ale nie łudzić się, że sama zmiana władcy cokolwiek rozwiąże.
Afgańskie wybory byłyby punktem zwrotnym, gdyby zostały zerwane przez talibów. Byłoby to najboleśniejsze świadectwo klęski Zachodu pod Hindukuszem. Przeprowadzono je jednak, choć w huku bomb i karabinowej palby. Gdy zostanie ogłoszony zwycięzca – być może dopiero pod koniec lata – Hamid Karzaj, jako pierwszy z afgańskich królów, emirów i prezydentów, złoży urząd, nie tracąc przy tym życia ani wolności.
Wraz z nim odejdzie epoka wyznaczona przez jego panowanie. Gdy nastawał pod koniec 2001 r., wyniesiony do władzy przez Zachód, zachwycano się wszystkim, co robił i mówił, a nawet jak się ubierał. Ale tak naprawdę Zachód zachwycał się samym sobą. Karzaj uosabiał przekonanie Zachodu, że jego wynalazki – demokracja, prawa człowieka i wolny rynek – to wytrych, który otwiera wszystkie wrota świata, na Saharze, w rozlewiskach Mekongu i pod Hindukuszem.
Pożegnaniu z Karzajem towarzyszy zaś gorycz zawodu, wzajemnych pretensji i poczucie zmarnowanych możliwości. Zachód jest rozczarowany Karzajem, a Karzaj Zachodem. Karzaj wstydzi się, że jest dłużnikiem Zachodu, Zachód próbuje na niego zrzucić winę za swoje klęski, wynikające głównie z jego własnej pychy. Nie potrafią się już zejść, jak kiplingowski Wschód z Zachodem.
WOJCIECH JAGIELSKI jest dziennikarzem PAP.
