Najprościej byłoby schronić się w sarkazm. Zasłonić się ironią. Podać dalej jakiegoś wyjątkowo okrutnego mema. Zarechotać najgłośniej i skrytykować najostrzej. Użyć słów typu „piach” albo „paździerz”. Dołączyć w końcu do chóru tych, co powtarzają, że ta reprezentacja pod tym trenerem była w stanie wygrać jedynie z Andorą. Nade wszystko: znaleźć sobie jakiegoś kozła ofiarnego, najlepiej Krychowiaka, bo nie dość, że zarobił czerwoną kartkę ze Słowakami, to jeszcze jakoś dziwnie się ubiera i ma dziewczynę z Francji. W wersji mniej populistycznej po prostu wyrazić satysfakcję, że Polacy już wyjechali i nareszcie można w pełni cieszyć się tym fantastycznym turniejem. Zwyczajnie odreagować i postarać się zapomnieć. O czym? O tym, że naprawdę się wierzyło.

ROZSZERZONA I ZAKTUALIZOWANA WERSJA TEKSTU DOSTĘPNA NA STRONIE TYGODNIKA POWSZECHNEGO POD TYTUŁEM...