Zgoda na beczce prochu

Przywrócenie samorządu w Irlandii Północnej i powstanie protestancko-katolickiego rządu przyjęto z entuzjazmem stosownym do okoliczności, jak zwykle - który to już raz? - ogłaszając nastanie złotych czasów pokoju. Gdyby pobożne życzenia miały wpływ na rzeczywistość, w Ulsterze z pewnością od dawna panowałby niezmącony pokój. Ale pokoju ciągle tam nie ma, jest tylko spokój, czyli brak wojny. Wspólny rząd, którym kieruje premier i pastor Ian Paisley z Partii Demokratycznych Unionistów (od pół wieku nieprzejednany przywódca protestantów), z Martinem McGuinnessem z katolickiej Sinn Fein (niegdyś jednym z szefów IRA) w charakterze wicepremiera, mógł powstać, bo obie strony wiedzą, że ani terrorem, ani nieustępliwością niczego już nie zwojują. Trzon rządu stanowią partie radykalne i w tym leży zarazem jego siła i słabość. Siła - bo ich przywódców trudno posądzić o ustępliwość, co samo w sobie daje im sporą swobodę działania. Słabość - bo stały wzrost poparcia dla ekstremistów pokazuje, jak bardzo radykalizują się mieszkańcy Ulsteru. A to przekłada się na oczekiwania. I choć obaj panowie wygłosili po parę gładkich słów pełnych wiary w przyszłość, żaden nie posunął się do tego, by do drugiego wyciągnąć dłoń.