Mamy trzy trupy, detektywa z komendy stołecznej policji, podejrzanego, zeznania świadków, ustalanie motywów, sprawdzanie alibi i co tam jeszcze trzeba, żeby sprostać wymogom konwencji. Klasyczny kryminał? Niekoniecznie. W „Ukrytym” Bronisława Wildsteina dość toporny i niemrawo rozwijany wątek kryminalny pozostaje w cieniu innych problemów i konfliktów – społecznych, kulturowych, politycznych, a nade wszystko ideowo-religijnych. Autora nie interesuje – by tak rzec – kryminalność własnego kryminału, procedury policyjne, pochwała detektywistycznego rozumu itp. Po co mu tedy ta konwencja?

Pytanie, skąd ów zaskakujący zwrot w stronę kryminału, bynajmniej nie jest teoretycznoliterackim pytaniem o formę czy gatunek. To klucz do zrozumienia najnowszej powieści Wildsteina. A zatem, skoro nie chodzi o uatrakcyjnienie wypowiedzi literackiej, o poszukiwanie porozumienia z szerszym...