Jego bohater, Charles, po śmierci córki przecina wszystkie więzy, które wcześniej łączyły go ze światem, i pogrąża się w otchłannej depresji. Z tą ostatnią nie tyle walczy, ile nieporadnie oswaja się za pomocą lekarstw i narkotyków, których zdobycie staje się jedynym celem jego działań. Powieść stanowi studium atrofii, ogarniającej nas po traumatycznym doświadczeniu, w wyniku którego upada nasza wcześniejsza forma życia. Charles nie jest w stanie obronić się przed destruktywnym uczuciem żalu, nie potrafi przepracować żałoby, nie godzi się z odejściem córki, co skazuje go na powolną zatratę. Czy po takim doświadczeniu można wrócić do „żywych”? A jeśli tak, to w jaki sposób wygląda to „życie po życiu”, gdy wszystkie punkty odniesienia zostały zlikwidowane, a w świecie trzeba się orientować za pomocą zaimprowizowanych naprędce narzędzi? ©℗

Paul Harding „Enon”, przeł. Maciej Nowak-Kreyer, Grupa Wydawnicza Foksal, Warszawa 2016