Rok 2008, tuż przed Wigilią. Lidka jedzie ostatnim pociągiem, patrzy w szarość za oknem, chciałaby zawrócić. W myślach kuje dla siebie zbroję: z tematów, o których bezpiecznie będzie rozmawiać, z oczywistych żartów i prostych słów, które nie wywołają drwin, że z miasta na wieś wróciła, że przemądrzała, i że ma „zejść na ziemię”. Przypomina sobie więcej takich powrotów do domu (dużego, zimnego i pustawego, o nikłym świetle i ścianach pomalowanych na brązowo): ściśnięty brzuch i kłucie w okolicy serca w drodze ze szkoły, dłoń zaciśniętą w kieszeni na ulubionych cukierkach-pocieszycielach. Otwiera oczy, znów szarość za oknem i stare przerażenie: zbroja jest zbyt słaba, nie lśni, załamuje się pod byle naciskiem.

Dziś 38-letnia Lidka mówi o sobie tak: – Dzieciństwo, wczesna młodość? Prawie nie pamiętam. Jeśli już, to stopklatki. Jestem grzeczną dziewczynką – najlepszą uczennicą w...