W szkole jednej z moich latorośli toczy się dyskretne dochodzenie w sprawie kanapek, od dłuższego czasu regularnie znajdowanych w jednym ze śmietników. To pocieszające, że marnotrawny ten akt zwrócił uwagę ciała pedagogicznego, należałoby się bowiem spodziewać wzruszenia ramionami: jeśli wierzyć wynikom badań ogłoszonym podczas niedawnej konferencji „Jem, kupuję, nie marnuję”, aż 70 proc. uczniów wyrzuca jedzenie w szkole, bo nie lubi tego, co przygotowują rodzice.
A jak ma lubić, skoro wyrosło na paczkowanych Frankensteinach. Skoro smak szynki, boczku, sera, pomidora, papryki, cebuli, musztardy, a nawet chrzanu kojarzy z proszkiem, którym w fabryce opryskuje się usmażone chipsy, zlepione uprzednio z masy, którą z ziemniakiem łączy tylko dalekie pokrewieństwo. Proszek taki zapewnia doznania o wiele mocniejsze, trwalsze i kuszące niż cokolwiek, co ma szanse wyjść spod matczynej...