Co łatwiej kontrolować: sznurek trzymany za jeden koniec czy kij od szczotki? To nieco dziwne pytanie oddaje sedno problemu, z którym muszą zmagać się mózgi kontrolujące ruchy zwierząt. Luźny sznurek będzie wykręcał zawijasy i często nie trafi celu, gdy będziemy chcieli dotknąć jego końcem jakiegoś obiektu. Inaczej z kijem. Jednym sprawnym ruchem możemy nadać tyczce prawidłową trajektorię. Tylko co to wszystko ma wspólnego z mózgiem?

Pomyślmy o tym, jak wykonujemy ruchy. Gdy chcemy sięgnąć po kubek stojący na stoliku, górna część ręki prostuje się w ramieniu, „celując” w stronę kubka. Zaraz za nią w łokciu prostuje się dolna część ręki, dzięki czemu zasięg naszego chwytu wydłuża się i możemy złapać kubek dłonią. Co ważne, ręka prostuje się tylko w kilku miejscach – w stawach ramiennym i łokciowym; nadgarstek i palce wykonują dodatkowy chwytny ruch. Ograniczenie manipulowania...