W 1997 r. NATO podpisało z Rosją „Akt założycielski”. Sojusz zobowiązał się, że nie przeniesie na terytorium nowych członków „znacznych sił”. Ci mieli poczucie, że są niepełnowartościowi, ale też ich armie odstawały od standardów Sojuszu.

Czasy się zmieniły. Polska odrobiła lekcję. Wojsko zostało przebudowane, zlikwidowano pobór, zmodernizowano sprzęt, dostosowano procedury. Żołnierze zdali test bojowy w Iraku i Afganistanie.

O większą obecność wojsk NATO polscy politycy zabiegali od lat. Dużo udało się zrobić. W Radzikowie powstaje część amerykańskiej tarczy antyrakietowej, w Szczecinie jest dowództwo wielonarodowego korpusu, a w Bydgoszczy sojusznicze centrum szkolenia. Na polskich poligonach stale ćwiczą jednostki z różnych państw. Ale gra się toczy o stałą obecność żołnierzy i większą infrastrukturę. Punktem odniesienia dla polityków są dotychczasowe bazy w Niemczech.

Dziś podział na stare i nowe NATO nie powinien obowiązywać. Francja i Niemcy nie chcą jednak słyszeć o bazach w Polsce. Boją się konsekwencji ze strony Rosji. Pamiętajmy, że Sojusz nie ma armii, jest silny siłą swoich członków. Pierwsze skrzypce grają USA, drugie – Wielka Brytania. Jeśli Polska przekona je do swoich racji, wschodnia flanka Sojuszu zostanie wzmocniona, nawet przy sprzeciwie Paryża czy Berlina. I na takie decyzje warto czekać po lipcowym szczycie NATO w Warszawie.   ©